Yazı Gönderme Koşulları

sonumit.com için yazılarınızı gönderirken bazı kurallara uymanızı rica ediyoruz:

Yazılarınızı, sonumitedebiyat@gmail.com adresine gönderebilirsiniz.

_

İş birlikleri için sonumitmedya@gmail.com adresini kullanabilirsiniz.

09.09. İşte bu. Bunun ismi kader. Sabah sabah aklına düşmüş olmalıyım. Belki yatakta, yarı mahmur dün geceyi düşünüyor, belki kahvaltı masasında, çayın demlenmesini beklerken. Önemi yok. Düşünsün yeter…

Yani arasa da fena olmaz, halimi hatırımı sorsa, sesini duysam… Ama biliyorum, aramaz. Aramak için erken daha. Bakarsın yazar? Yazar mı? Baksam... Çevrimdışı. Hâlâ uyku mahmuru demek ki.

20.20. Bugün ikinci kez. Şimdi tesadüf mü bu?  Basbayağı işaret işte, kader. Gerçi anneme de dönmemişler ama dönmek için henüz erken. Kız evi naz evi derler, bekleyeceğiz bakalım.  Yapacağımızı yaptık. Aklında olmakla yetinmeli şimdilik, kalbini de kazanacağız zamanla. Zaman her şer şeyi çözer. Sabır.

11.11. Yine! Ah be güzelim senin de gönlün var demek ki, niye bu kadar naz? İhtiyacın mı var? Yani ben de koşarak gel demiyorum ama bir adım olsun at bari. Bir istek göreyim, bir imada bulun, ara-sor.  Hadi beni arayamıyorsun, annene de mi bir şey söyleyemiyorsun? Ayıp değil ya.

Sorun annende mi yoksa? Onaylamıyor mu? Oyalıyor mu? Sen çoktan söyledin de annen giderayak talip mi yokluyor? Olur mu olur. Bir kızı bin kişi ister biri alır. Âlemin akıllısı da ben değilimdir herhalde, illaki taliplerin vardır. Mühim olan gönlün, gönlün kimde? Ben biliyorum ya annen bilmiyor daha demek ki. Öğrenir elbet.   

15.12. Belki de evham yapıyorum, sadece sorup soruşturmak için zaman kazanıyorlar. Kız veriyorlar neticede, araştıracaklar tabii. Araştırsınlar, korkum yok. Kimiz, kimlerdeniz belli, işimiz gücümüz, sağlık sıhhatimiz de yerinde şükür. Daha ne?

Veya yalnızca ağırdan satıyorlar, kıymet bilelim diye. Gereksiz bir ton mesele. Kıymet bilecek adam bilir zaten, bilmeyen de bilmez. O kadar. Biraz da kader. İnsanın kaderi neyse onu yaşıyor, benim de kaderim o. Saniye. Biliyorum. Adım gibi biliyorum. Ahmet abilerin düğününde, daha ilk gördüğüm anda bildiğim gibi biliyorum.  Biliyorum.

15.15. Sayılmaz bu. Deminden beri gözüm saatte zaten. Tesadüfî olmalı ki değeri olsun, bir işaret sayılsın. Tanışmamız gibi. Böylesi sadece zorlama. Bir dürtüyle bakma ihtiyacı duymalı veya bir mesaj, bildirim, bir şey gelmeli telefona, göz takılmalı ama trene bakar gibi gözünü ayırmadan bakmamalı. Büyüsü bozulur o zaman. Anlamı olmaz. Sayılmaz.

22.22. Yeniden. Yine de ses seda yok. Zorla arattım Ahmet abileri ya, onlara da bir şey dememişler. Annem biraz üsteleyince de ters yapmış sanırım, bekleyin diye. Annem ona surat asıyor. Çok değişmiş bu çocuk evlendikten sonra, öyle diyor. Daha düne kadar peşinde dolanırmış “teyze teyze” diye ya şimdi ne değişmiş? Kız yoldan çıkarıyormuş onu hep. Üstüne ben, utanıp sıkılmadan aynı evden kız istiyormuşum. İstiyorum. Hiç aklım da yokmuş, benim de sonum belliymiş; Ahmet gibi. Belli. Ahmet abi gibi ben de kız alacağım o evden, ben de en güzelinden tertip edeceğim düğünümü. Salonsa salon, takıysa takı, neyse ne. Ne isterse. Balayında tatile bile götüreceğim. Tutacağım şöyle fiyakalı bir otel odası, sahil kenarında. Bodrumsa Bodrum, Antalyaysa Antalya. Ne isterse o.

01.01. İşte. Daha ne diyeyim? Ne söyleyeyim daha? Bir de olmaz çekiyordu babam, okumuş kız akıllı olur, bakmaz diye falan. Akıllı kız akıllı olmasına da aklındaki kim? Önemli olan o. Hem bakılmayacak adam mıyız biz? Elimiz yüzümüz yerinde, peder bey sağ olsun halimiz vaktimiz de öyle. Yani üniversite tahsili görmedik ama aklımız da başımızda yani. Yolumuzdayız. Bir yoldaşımız eksikti, şükür bulduk onu da. 

03.03. Nerede, nasıl geliyorum acaba aklına. Salonun önünden geçerken mi mesela, bulaşıkları makineden çıkartırken mi, çiçeklerin suyunu değiştirirken mi? Seviyor mudur gülleri? Gül sevilmez mi, seviyordur elbet. Kavanozuna karbonat atıyor mudur? Kokluyor mudur? 

09.10. Bir dakikayla be.

11.37. Hayırdır? İkidir tutturamıyoruz. Aksilik olmasa bari. Ahmet abiyi arasam? Yok ya, bekleyin dedi en son. İki günde bir arayıp sıkboğaz etmek olmaz. “Yangından mal mı kaçırıyorsunuz?” dese ne diyeceğim? Hiç. Çıkıp bir hava falan alayım iyisi, üstüme üstüme geliyor artık dükkân. Hamdi’nin lokantada bir çorba içerim, bakarsın Ahmet abiyle de denkleşiriz. Olur mu olur. Hiç olmazsa zaman geçer, on ikiye de az kaldı zaten.

            12.56. Yok. Bu herifin geleceği falan yok. Bahanem de kalmadı; üçüncü çay bu söylediğim, kuş gibi içiyorum bitmesin diye ama bir yere kadar. Hamdi de işkillendi, ufaktan kalkmak lazım. Lazım da kalkıp gitsem ne olacak? Şimdi rastlaşmamızın bir ihtimali var hiç değilse, kalkarsam o da kalmayacak. Tatlı söyleyeyim diyeceğim, tatlısı da tatlı değil ki mübarek. Mide yakar şimdi. Bir çay daha? Eleman su çekmiş daha yeni. Peki. Tama kadar bekleyeyim. Geldi geldi, gelmezse çıkar giderim.

            13.13. Sayılmaz. Telefonda hiç değilse iki dakika konuşmuşumdur. Sayılmaz. Zaman yalan söylemez.  Tamam, dili yoktur, doğrudan anlatamaz ama gösterir, hissettirir. Gördüm, hissettim ben, eminim. Kaderim o benim.  Tüm o rüyalar, işaretler yanlış olamaz. Yanılamam. Sayılmaz. Aradığında on bir geçiyordu daha. Daha bu sabah, dokuzda aklındaydım. Unutmuş olamaz. İki gece evvel beyaz güvercin gördüm rüyamda. Süzülüp alaca karanlıktan, gelip kondu omzuma. Rüyada güvercin iyi haberdir, düğündür, işarettir. Sayılmaz. Zaman iyileştirir, acıtmaz, yanıltmaz. Sayılmaz.

Bu yıl ilkini düzenlediğimiz “Son Ümit Öykü” Seçkisine ulusal ve uluslararası yüzü aşkın yazar başvuruda bulundu. Her biri çok kıymetli öyküleri değerli seçici kurul üyelerimiz titizlikle inceledi ve seçkiye girmeye değer öyküleri belirledi. Seçkimize başvuruda bulunan, emek ve zaman harcayan tüm yazarlarımıza bir kez daha teşekkür ediyoruz. Seçkimiz 14 Şubat Dünya Öykü gününde E-Kitap ve sesli kitap formlarında öyküseverlerin beğenisine sunulacak.  

Saygılarımızla. 

Doğu Ekspresi'nin zarif vagonları, Ankara Garı'nda seyahat heyecanı yaşayan yolcularıyla dolup taşıyordu. Yolcular biletlerini titizlikle kontrol ederken eşyalarını özenle yerleştiriyorlardı. Kalabalık ortamın içinde, boz renkteki yün paltosuyla ve göz alıcı bakışlarıyla genç bir kadın olan Nehir, anında dikkatleri üzerine çekiyordu. Onun için Doğu Ekspresi, sıradan bir seyahatten çok daha fazlasını temsil ediyordu. Nostaljik atmosfer, Nehir'in içini derinden etkiliyordu. Ahşap zeminin sıcaklığı, zarif koltukların kollarında hissedilen rahatlık ve işlemeli perdelerin yarattığı gölgeler; vagonun içinde zamansız bir atmosfer oluşturuyordu. Nehir, yerleştiği koltuğunun yanındaki pencereden dışarıyı izlerken hayallerine dalmıştı.

Ankara Garı'nın karmaşası geride kalmış, Doğu Ekspresi'nin penceresinden akıp geçen manzaralar, Nehir'i adeta büyülemekteydi. Gözlerinin önünden hızla geçen karla kaplı dağlar, sarp vadiler, uçurumlar ve tarihin derinliklerine uzanan köprüler, bir bir kaybolup gidiyordu. Nehir'in içindeki heyecan ve merak giderek artıyor, bu benzersiz yolculukta karşılaşacağı sürprizler ve tanışacağı insanlar hakkında düşünerek içten bir tebessümle yolculuğuna devam ediyordu. Kalbindeki duyguları yakalamak için defterini ve kalemini çıkarıp notlar almaya başladı.

“Ankara garından çıktım yola

2023 baharında

Saat beş.

İçimde menevişlenmiş bir huzur.

Karşımda doğan güneş,

Ruhumda yorgunluk

Yalnızlığımla beraberim.

Yanımda ne bir dost ne bir eş.”

Nehir'in yüreğinde filizlenen seyahat heyecanı, onun kaleminin ucunda dans eden sözcüklerle anlattığı bir anekdotla başlıyordu; bu hikâye, Doğu Ekspresi'nde yaşanan olağanüstü bir aşkın öyküsüydü. Nehir'in kalemi, hikâyenin akışını özenle yönlendirdi; cümleler, vagonların ritmik ilerleyişiyle birlikte dans edercesine, okuyucuyu büyülü bir yolculuğa davet ediyordu. Nehir'in iç dünyası, kelime denizinde yankılanan nağmelerle bir araya geliyor; okuyucu, cümlelerin ritmik dansında kaybolup giden duygusal bir yolculuğa çıkmış gibi hissediyordu. Hikâye, dilin sadeliğiyle derinleşti; her cümle, bir ressamın fırçasının dokunuşları gibi, okuyucunun zihninde canlı ve renkli bir tablo oluşturuyordu.

“Kayseri istasyonunda, Nehir vagonun kapısından çıktı. İçerideki sıcak hava ile dışarıdaki soğukluğun kesiştiği anlarda, istasyon binasıyla raylar arasında dar bir alanda, sigarasını içen paltolu ve şapkalı bir adamı fark etti. Adam, derin düşüncelere dalmış bir haldeydi. Kalın kaşları ve düşsel bir gülümsemesi vardı. Sırlarla dolu bir portre çiziyordu. Nehir, adamın gözlerine kısa bir bakış attı ve yaklaşarak nazikçe sordu: "Ateşinizi alabilir miyim?" Adam, "Tabii" diyerek Zippo çakmağını uzattı. Nehir vagona geri döndüğünde, adamın yan vagona geçtiğini fark etti. Tebessümle "İyi yolculuklar," dedi. Adam da çoktandır görülmeyen bir dost gibi gülümseyerek, "İyi yolculuklar. Kendime kahve yapmıştım, size de ikram edeyim mi?" diye sordu.

Nehir, o sesten aldığı cesaretle adamın nazik teklifini kabul etti. Adam, özel bir demlikte özenle hazırladığı kahveyi ince bir bardakta Nehir'e uzattı. İki yabancı, kahvelerini yudumlayarak sohbete daldılar. Nehir, adının Mehmet olduğunu öğrendi. Mehmet, farklı kültürleri yakalamak için Doğu Ekspresi gibi eşsiz trenlerde seyahat etmekten zevk alan bir fotoğrafçıydı. Objektifinden insanların ruhunu yakalamayı bilen bir sanatçıydı. Nehir ise yazdığı hikâyelerle insanlara ilham vermeyi hedefleyen bir yazardı. İkisi arasında anında bir bağ oluşmuştu, birbirlerini anlamayı kolaylıkla başarıyorlardı. Gözlerindeki parıltı, paylaştıkları tutkunun bir yansımasıydı.

Kahvelerini bitirdikten sonra, Nehir ve Mehmet trenin koridorunda diğer yolcularla tanışmaya başladılar. Her biri farklı hikâyelere sahip olan ve yaşamın kırılganlığını ve güzelliğini keşfetmeye çalışan bu insanlar, birer ayna gibiydi. Nehir'in kalemi, bu anıları ve derin duyguları yakalayarak onlara hayat vermek için sabırsızlanıyordu. Gözlemlerini, düşüncelerini ve insanların hikâyelerini yazmak için heyecanla notlar almaya başladı. Trenin ritmiyle birlikte, yolculuklarının her anında yeni bir ilham kaynağı buluyordu.

Gece yavaş yavaş çökerken, Doğu Ekspresi'nin zarif vagonları romantik bir atmosferle aydınlandı. Işıklar, vagonun içine yayılan yumuşak bir ışıltıyla birlikte tümüyle büyülü bir hava yaratıyordu. Nehir ve Mehmet, bu romantik atmosferin etkisiyle trenin sonundaki panoramik vagona ilerlediler. Orası, adeta bir ressamın tuvaline serpiştirilmiş göz alıcı dağ manzaralarıyla bezenmişti. Nehir, ellerine aldığı Mehmet'in fotoğraf makinesiyle muhteşem manzaraları ölümsüzleştirmeye başladı. Objektifin ardından dünyaya bakarken, heyecanı gözlerinden okunuyordu. Mehmet, Nehir'in fotoğraflarına hayranlıkla baktığında, onun içindeki tutkuyu ve sanata olan aşkını hissedebiliyordu. İki ruh, manzaranın büyüsüyle birleşerek bir sanat eserine dönüşen anları yakalamaya devam etti.

Trenin sakin ritmiyle doğanın hızla akışı birbirine uyumlu bir dans sergiliyordu. Nehir ve Mehmet, her geçen dakikada daha da iç içe geçiyor, bu büyülü yolculuğun beraberinde getirdiği duygusal bir bağın farkına varıyorlardı. İnceleyecekleri her manzara, onların aşklarının ve tutkularının izlerini taşıyordu. Gözlerindeki ışıltı ve yüzlerindeki tebessüm, bu unutulmaz yolculuğun ortak bir hikâyesini yazıyordu. Nehir ve Mehmet, zamanın akışına meydan okuyarak birbirlerine daha da yaklaşıyor, her anın kıymetini bilerek birlikte büyüyen bir sevgiye sahip olmanın tadını çıkarıyorlardı.

Son durağa yaklaşırken Nehir ve Mehmet'in kalpleri, birbirlerine olan bağlarıyla daha da kenetlenmişti. Trenin hışırtısı, birlikte paylaştıkları anların ritmine eşlik ediyor ve kulaklarında âdeta bir müzik gibi yankılanıyordu. Kars'a varışlarında, dostluğun ve aşkın ateşi her iki yolcunun yüreğinde parıldıyordu. Bu yolculuk, hayatlarının dönüm noktası olmuştu. Nehir ve Mehmet, birbirlerini bulmuş ve birlikte keşfettikleri anılarla dolu unutulmaz bir macera yaşamışlardı. Kars'ın karla kaplı sokaklarında, ellerini birbirine sıkıca tutarak ilerliyorlardı. İçlerindeki coşku ve umut, geleceklerini aydınlatıyordu. Artık yolları ayrılsa bile, bu yolculukta birlikte geçirdikleri anılar ve paylaştıkları duygular sonsuza kadar kalacaktı.”

Nehir ve Mehmet arasındaki aşkın ateşi, hikâyenin her bir paragrafında daha da kuvvetleniyordu. Okuyucu, bu öyküde kendi duygularını bulmanın yanı sıra, kalplerin birlikte attığı bu büyülü serüvende kayboluyordu. Kars'ın beyaz örtüyle kaplı sokaklarında, Nehir ve Mehmet'in elleri birleşmişti, adeta iki âşık arasında aşkın sıcaklığından doğan parlak bir ışık yayılıyordu. Kar ve aşkın buluştuğu bu masalsı an, hayallerin gerçeğe dönüştüğü bir tabloya dönüşüyordu.

Nehir, kalemini bırakıp defterini kapatırken içindeki hikâye tamamlanmıştı. Trenden inerken yüzüne vuran soğuk hava ve saçlarında eriyen kar, derin bir yalnızlık hissiyle yeniden sarıyordu onu. Bir sigara yaktı, dumanı dudaklarından yavaşça yükselirken içten bir vedalaşma yaşadı Mehmet'le. Kars'ın sokaklarına adımlarını hızla atan Nehir, içinde hüzün ve umut dolu karmaşık duygularıyla birlikte kendini şehrin kollarına bıraktı.

Asıl adı İbrahim olan Dertli, 19. yüzyılın en büyük ozanlarından biri kabul edilir. Duru sesi sebebiyle başlarda “Lütfi” mahlasını kullansa da başarısız intihar girişimi sonrasında hayatı tümüyle değişir. Duru sesinin yerini mat, melankolik bir ses; Lütfi mahlasının yerini “Dertli” alır. Tartışmalı olsa da Dertli’nin hayatı ve eserleri hakkında pek çok hikâye anlatılır. Bunlardan en ünlüsü “Şeytan Bunun Neresinde?” üzerinedir. Rivayete göre Dertli, bulunduğu bir mecliste dönemin kadısı ile tanıştırılır. Kadı, derbederliği ve içki düşkünlüğü ile tanınan Dertli’ye pek çok nasihat sıraladıktan sonra saz çalmamasını, bunun da günah sayıldığını söyler. Dertli cevabı yine sazı ve sözüyle söyler:

"Telli sazdır bunun adı

Ne ayet dinler, ne kadı

Bunu çalan anlar kendi

Şeytan bunun neresinde?"

Şair ölür, şiir bâki kalır. Aradan asırlar geçer, değişen müzik zevkiyle beraber 90’lı yıllarda ivme kazanan rock ve metal müzik Satanizm haberleri ile herkesin gündemi haline gelir. Beraberinde ciddi bir baskı ile karşılaşır. Bu kez gereken cevabı Türkiye’nin önde gelen metal gruplarından Pentagram verir:

“Boynuzu yok, kuyruksuzdur

Ayağı da çarıksızdır

Dertli gibi sarıksızdır

Şeytan bunun neresinde”

Hava bile karar veremiyor şu günlerde ne olacağına, pencereyi her açtığımızda farklı manzaralara merhaba diyoruz. Bir çarşamba sabahı kalkıyoruz mesela… Her yer günlük güneşlik, bir oh çekiyor bahar gelmiş diyoruz, giyiyoruz en güzelinden renkli kıyafetlerimizi atıyoruz kendimizi sıcacık sokaklara, dışarılara. Gün geceye dönüp perşembeyi görünce hava soğuyor, beyaza bürünüyor sokaklar aniden. O yaz günlerinden eser kalmamış, sadece bir günde mart kapıdan baktırmış. Buna da alışıyoruz, alışmak ile kabullenmenin arasındaki o zar kadar ince çizgide var olup duruyoruz… Ne güzel esiyor diyoruz yüzümüze vuran rüzgâra. İçelim çayımızı, alalım kitabımızı, varalım keyfine... Bir gün geliyor, bir bela yayılıyor tüm dünyaya. Ne günlerin adı kalıyor sonra ne havanın anlamı. Tüm haberleri korkarak izliyoruz, kötü senaryoları kuruyoruz kafamızda, etraftaki panik havasıyla ürperiyoruz. Dışarıdaki manzaraya ne oldu peki o hâlen orada durmuyor mu? İçimizdeki umut ışığını sonunda bir neden de bulmuş gibi hemen karartıyoruz?

Sonra durup düşünüyor ve kendimize geliriz belki diyorum, insan olduğumuzu, zamanımızın sonuna yaklaştığını hatırlarız, kul olmanın hakkını veririz diyorum. Sonra tekrar soruyorum içimdeki ben’e, kul olmak için verdiğimiz mücadeleyi sadece bedensel yapıyormuşuz demek ki diyorum. Acıyorum, üzülüyorum ve korkuyorum… İnsan olamamaktan, insansızlaşmamıza ramak kalmasından korkuyorum... Hastalığın mikroplarından değil hayasızlığın mikrobundan tiksiniyorum, korkuyorum... Düşünüyorum tekrar ruhuma dönüp; çocuklar diyorum bunca şeye rağmen ne kadar da masum, çocuklar…  Nazım’ın şiirini okuyorum içimden, onun sesini duyuyorum, “Çocuklar öldürülmesin, şeker de yiyebilsinler!” dediği yerde miyiz yoksa… Biz size çok haksızlık ettik çocuklar bu dünya sizindi diyorum, canınızı çok yaktık mı dünya olarak yoksa? Ben çocuk yanımı kaybediyorum yaşatanlara selam olsun diyorum. Her yaştan insanların tedirginlikleriyle karşılaşıyorum.

Derdim şu ki; tüm musibetler son bulduğunda tekrar insan olmayı unutacak, tekrar insansızlaşacağız. Umudun, sözün ve kalbimizdeki refahın son bulmayacağı günler diliyorum, biz insan olabilirsek, dünya zaten güzelleşecek hissediyorum! İnanmak, bilmek istiyorum…

Edebiyat ne kadar geniş ne kadar da çeşitli türe sahip. Pirelerin berber, develerin tellal olabildiği bu derya deniz sonsuzlukta onlarca güzel hikâyeye rastlamak mümkün. Özellikle bu hikâyeler çocuklar içinse tüm okurken onlar gibi şen oluyoruz. Yazabilmenin de ötesinde bir yetenek gerektiriyor çocuk kitabı kurgulamak. Çünkü zamana göre uyarlanmalı, içinde hem hayal gücünü hem gerçeği barındırmalı. Güldürebilmeli ve aynı zamanda ders de verebilmeli. Kolay gibi görünse de en zor kitleye, yani çocuklara hitap etmesi bu işin emek istediğini açıkça gözler önüne seriyor. Aynı zamanda kitap ebeveynlerin de güvenini kazanmalı ki hikâye amacına ulaşabilsin. İşte o zaman elimizdeki bir yığın samanı, bir balyaya dönüştürebiliyoruz. Ben de sizlere tüm bu olması gerekenleri oldurabilmiş bir kitaptan söz edeceğim.” Rıfkı” dan.

Yakınlarda, Palme Yayınevi'nden çıkan ve Burak Çakır imzası taşıyan Rıfkı serisi; toplamda birbiriyle bağlantılı, konu bakımından devamlılık sağlayan 5 kitaptan oluşuyor. Serinin her bir kitabı oldukça sürükleyici ve akıcı bir dille ele alınmış. Kitaplarda macera ağırlıklı olarak süregelen hikâyede hayal gücü oldukça ön planda. Bu serinin kitapları sırasıyla; “Vandom Evveni”, “Son Sürat”, “Arkadaşgücü”, “Bu Ne Gürültü Böyle” ve “Kraliyet Yarışı”.

Ne Anlatıyor?

Serinin ilk kitabı olan “Vandom Evveni” Rıfkı ve Random’un harflerle olan mücadelesini anlatıyor. Kelimelerin konuştuğu, harflerin dile geldiği bu hikâyede, dilbilgisi kurallarının olmadığı bir dünyada oluşabilecek sorunları da ele alıyor. Okurken sürekli gülebileceğiniz ve aynı zamanda tatlı bir maceraya şahitlik edeceğiniz bir öykü. Bir çırpıda okuyup anında devamını bekleyeceğiniz türde bir eser.

İkinci kitap “Son Sürat” yine baş kahramanların maceralarına tanıklık edebileceğimiz bir kitap. Bencillikle yapılan işlerin sonucunda düzensizliğin ortaya çıkışını anlatıyor bizlere. İçinde yersiz ve anlamsız kuralcılığın, özgürlük düşüncesiyle yıkılabilmesini küçük bir yarışla ifade ediyor.

Üçüncü kitap “Arkadaşgücü” bizlere isminden de ifade ettiği gibi arkadaşlığın öneminden ve birliğinden doğacak gücü anlatıyor. Sevilme isteği olan kötü karakterin kıskançlık dürtüleriyle içgüdülerini ortaya çıkarmasını ve sonuçlarını gözler önüne seriyor. Tüm bu aşamaları bir futbol maçı üzerinden işleyen öykü, kendisini eğlenceli bir anlatımla okuyucuya aktarıyor.

Dördüncü kitap “Bu Ne Gürültü Böyle” evrende bazı harflerin engellenerek gülmenin yasaklanmasını konu alıyor. Mutsuz bir dünyada oluşabilecek o kasvetli havadan çıkışı aşama aşama hissettiriyor bizlere. Böyle bir duruma karşı gelmeyi istemek kaçınılmaz olsa gerek ki, kahramanımız  “İş başa düştü” deyip durumu düzeltmeye çalışıyor. O anlarda yaşanan heyecanları bu satırlarda bulabilmek oldukça mümkün.

Beşinci ve serinin son kitabı olan “Kraliyet Yarışı” Kral Random’un yine dilbilgisi kurallarını değiştirmesiyle kendisinden yüzlerce türetmesini konu alıyor. Bu olaylar yine bir yarışla sona eriyor. Bu hayali evrende atılan küçük demokratik adımlarla gerçek kralın seçilmesi farklı duyguları bir arada yaşamamızı sağlıyor.

Bazı Teknik Detaylar

Tüm kitapların ortak ve en belirgin özelliği hikâye anlatımının sürükleyiciliği, verilen mesajların net olması denebilir. Karakterlerde gördüğümüz duygu durumları, kişiliğin görünenin ötesinde olduğunu anlatıyor. Kötü kalpli olarak nitelendirilen karakterin bile saf kötü olmaması, birçok duyguyu bastırmanın yansıması olarak çıkıyor karşımıza. Okurken bir hayal dünyasında, bir gerçek dünyada seyahat edebileceğiniz bu seride karakterleri içselleştirmek de işte bu yüzden oldukça kolay.

Özetle

Güldürürken çeşitli birçok mesaj verebilen bu hikâye serisinde çocuklar güzel ve verimli bir vakit geçirecek, okurken eğlenebileceklerdir. Kitaplar çocuklar üzerinde kavramsal ve görsel algılar hedef alınarak yazılmış. Hikayeler çocukların sosyal gelişimini etkileyerek onlara katkı sağlayabilir. Eserde kahraman sayısının az tutulması okurken kafa karışıklığı yaratmaması adına da önemli olabilir. Rıfkı serisi, hayatın içinden seslenen özellikle harfleri yeni öğrenmiş çocuklara onların önemini anlatan değerli bir yere sahip.

*Rıfkı, Burak Çakır, Res.: Duru Dakoğlu, Palme Yayınevi

Malumunuz, ilhamın edebiyatta istisnai bir yeri bulunur. Peki, nedir ilham? Esinlenme, içine doğma. Sessiz bir gemiden, yola koyulan bir kuştan, yol boyunca uzanan sıra sıra ağaçlardan. Doğançay’dan, Doğançay’ın çınarlarından. Oruç Aruoba’nın da ilhamıyla tanışması 96 yılının haziran ayında denk gelir. Bir tren yolculuğunda, gün batımında denk gelir Doğançay’ın çınarlarına. Kendi tabiri ile “Hemen kavrar, pek de anlamlandıramadan.” Bu kısa tanışma, şairin aklında uzunca bir süre yer eder. Yeni yılın ilk aylarında da yazmaya başlar. Yazmak pekiştirir anlamlandırma çabasını ama nihayetlendirmesi epey zamanını alır. Mayıs ayında tekrar geçer yanlarından, yazdığı gibi bulur çınarları. Haziranda bu kez sadece çınarlar için gider Doğançay’a, yanında Yıldırım ve bir fotoğraf makinasıyla. Bir buçuk yıl süren bu serüvenin ardından 19 Kasım 1997’de noktalar şiirini. Böylece dile gelir Doğançay’ın Çınarları:

“yeni bir söz bulsam

neye yarar ki

söyleyemediklerimiziz

ince bir sızı gibi”

Umudum bitti mi deniz yıldızına karşı? Deniz yıldızları sevdiği ölünce ölürdü. Ben deniz yıldızıma kavuşamadığım için mi tükeniyorum? İçim neden kabul etmiyor sevgiyi. Veya sevilenler neden kabul etmiyor beni? Kötü bir buhrandayım, yok olmak üzereyim. Nasıl çıkacağıma dair bir düşüncem de kalmadı bu enkazdan… Ne zaman yeniden sevilmeyi öğrenirim? Heyecanın bir günde solması yine gömdü beni karanlığa. Her enkazda göçük altında kalmak zorunda mıyım? Elimden tutsan belki de aşacağım ama gururum bu sefer olmaz diyor. Mantığımı kullanmaya başladım ve sonunda küçük kız çocukluğundan yetişkinliğe geçtiğimi hissediyorum. Bu da mutlu etmiyor; prenses sevdalarım, kendime olan hayranlığım geri gelsin istiyorum. Her şey üst üste geldikçe herkes teker teker çıkıyor hayatımdan, bu ikilemden çok yıprandım. Beni bu bataklıktan kurtaracak bir ışığa ihtiyacım var veya kendimde bu ışığı bulmaya ihtiyacım... Küçüklük ruhum, papatya kalbim bana eski özgüvenimi geri ver. Geri ver ki tekrardan çiçekler açabilsin kalbim. Kutu kutu pense oynarkenki heyecanıyla tekrardan atabilsin. Merak duyabilsin tekrar yeniliklere. Özlem duyabilsin geçmişe ve merak duysun doğacak her yeni güne. Tekrar dizi kanadığında ağlayabilsin, alışkın olmasın gönül yaralarına. Lütfen, geri ver ruhumu…

Mehmet Âkif’in Fatih Camii şiiri malumunuz. Peki, bu şiirin Mithat Cemal için önemi nedir?

Soğuk bir kış günü Mehmet Âkif ve Mithat Cemal birlikte Şişliye, Recaizade Mahmud Ekrem’in evine gider. Maksat, Ekrem ile Âkif’i tanıştırmak. İkili karakışta, bin bir zorlukla ilerlerken sıcak bir karşılama bekler ama umdukları karşılamayı bulamaz. Vardıklarında evi soğuk, Ekrem’i çok daha soğuk bulurlar.

Öyle ki Ekrem, pijamalarını değiştirme gereği bile duymamıştır. Mithat Cemal, ortamın soğukluğunu kırmak için bir ara Mehmet Âkif Bey’in şiir okumasını önerir ama Ekrem’in sorusuyla dünyası başına yıkılır. Ekrem usulca arkasına yanaşır, başını kaldırır ve sorar:

“Uzun mu?”

Mithat Cemal, Mehmet Âkif’in kalkıp gitmesini, kendisine uzunca bir süre küsmesini beklerken Mehmet Âkif büyük bir olgunlukla:

“Pek uzun sayılmaz efendim.” der ve Fatih Camii şiirini okumaya başlar.

Şiir ilerledikçe Ekrem’in soğukluğu yerini hayret ve hayranlığa bırakır. Nihayetinde iş tatlıya bağlanır. İş tatlıya bağlansa da bu mesele ikili arasında espri malzemesi olmaktan kaçamaz. İlerleyen zamanlarda Mehmet Âkif ne zaman yeni bir şiirini okumak istese Mithat Cemal, Ekrem gibi arkasına yaslanır, başını usulca kaldırır ve sorar:

“Uzun mu?”

Çocukluktan ilk gençlik yıllarına insan ileride yapacağı mesleğin hayalini kurar. Benden öğretmen olur mu? Hâkim cübbesi üstümde nasıl durur? Düşünür durur. Ama herhâlde hiç kimse hukuk fakültesini bırakıp telsizci olmaya merak salmaz. En azından adı Attila değilse. Malumunuz, Attila İlhan başarılı bir lise eğitiminin ardından İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesini kazanır. Ama içinde bulunduğu siyasi faaliyetler sebebiyle mezun olamayacağı açıktır. İşin talihsiz yanı bu dönemlerde ciddi bir şekilde paraya ihtiyacı vardır. Bir meslek edinmesi şarttır. Meslek denilince Attila İlhan’ın aklına daima teknik bilimler gelir. Zaten lise yıllarında astronomi ve matematik ile ilgilidir. Ama bu kez çok daha popüler bir mesleğe yönelmek ister, telsizci olmaya. Nihayetinde ortaya Telsizci Hamdi şiiri çıkar. Şair, bu şiir hakkında: “Benim ilk adımın Hamdi olduğunu bilmeyenler için bu şiir, şairin imgelediği bir serüven şiirinden ibarettir.” der.

Sararan resimlerin ardından izler gün batımının suskunluğu.

Geçen günlere yakılan sigaranın ateşini

Savuran rüzgar kadar inatçı,

Yırtılan mektubun mürekkebi kadar da kederli tozlar kirletti hayallerimi

Göklere yükselen balonu seyreden çocuktum ,

Kaybolmasını umduğum kadar ağladım arkasından.

Karanlığa esir olmuş şehrin mumuydum,

Haykırdıkça süzülüyordum ruhumun kollarından

Sahte aydınlığa kapılanlar ise basıp geçtiler erimiş bedenimin üstünden

Alıp götürüyorlardı beni fark etmezcesine,

Kayıp düştükleri gecenin umuduyla dolaşıyordum aylak aylak...

Editör Notu:

“Tozlu Emek”, isminden de anlaşılacağı üzere güzel umutların üzerine düşen gölgeleri yansıtıyor. Şiirde kısık bir sesin gittikçe yükseldiği ve belirsizliğe tırmandığı görülüyor. Kelime seçimi, verilmek istenen hissi güçlendirirken imgelere dair çeşitli ipuçları veriyor. “Sararmak”, “savrulmak”, “kederli tozlar” ile insan ruhunun gölgeleri açığa çıkarken “mum”, “balon” gibi kelimelerle çocukluk ve umuda dair imgeleme yapılıyor. Şair, karamsarlık ve ümitvarlık arasındaki çizgiyi biraz daha belirginleştirirse daha güçlü bir duygu verebilir. Şiir, karanlık ve aydınlığın dans ettiği, geçmiş ve gelecek arasında bir yeri işaret ediyor gibidir. Bu yer, dil ve üslupla güzel bir şekilde bütünleşmektedir. Tarz itibarıyla soyutlamalar ve mecazlara açık olan şiir ve daha sonra şairin bu tarzda yazacağı diğer şiirler alışılmamış bağdaştırmalarla desteklenip daha az bilinen imge ve kelime gruplarıyla desteklenirse çok iyi olacaktır.

Beyhude. Yüzüne baktım, yüzünü hırpaladım. Adını anmadı. Adımı söylersem yeni baştan yaratılır gördüğün şu âlem, dedi. İnanmadım. Hem ben öyle her duyduğuma inanmam ki. Geçen, Mehmet Efendi geldi, evladım şu hesabın şifresini hatırlayamadım, onu bir halletsene. Dedim senin ne işin var bu sitede, otur hac umre parası biriktir. Kızdı bana, her şeyin zamanı varmış, ben öyle her şeye karışmamalıymışım. Tamam, dedim yaşın sebebiyle bütün hakikâti sen bilebilirsin, benim aklım ermez dünyaya. Yüzünü ekşitti, de get işine, dedi. Ben de bir işimin olmadığını hatırladım. Halbuki okul okumuştum, sınavlara girmiş, cevaplar vermiştim. Elime de bir kağıt yuvarlayıp haydi hayata atıl, demişlerdi. O sıralar mahalle yangın yeri tabii ki, iş yok güç yok. Yuvarladıkları kağıdı bir dürbün gibi kullanmaya başladım. Gökyüzünü pek net göstermese de yeryüzünü iyi gösteriyordu. Şaşırdım. Beyhude değildi.

            Mahalleye doğru inerken ayaklarımın beni durdurmaya çalıştığını hissetmiş, oralı bile olmamıştım. Biliyordum, bugün büyük gündü. Mahallelerin de büyük günleri olur, mahallenin de bir töresi vardır. Bir yığın kalabalık, nefes aldırmamaya yemin etmişcesine üstüme üstüme gelirdi. Bakardım, şaşırmazdım bu sefer. Seneden seneye artardı bu kalabalık. Niye mi? Elbette yarışma için. Kimin kurduğu hayal büyük ise ona hayalini gerçekleştirme fırsatı verilirdi. Mahallenin insanı hayatı boyunca didinip dururdu en büyük hayali kurmak için. Ama hikâye bu ya, o hayal bir türlü kurulamazdı – ama yine de yarışma bu ya illa birinci seçilecek-  Gördükleri ve yaşadıkları sebebiyle bu insanlar, karnının doymasını bile yüce görürdü. Geçen senenin kazananı ölümüne değin patates kızartması yiyebilmeyi dilemişti. Şimdi sivilcelerini sıkmakla meşgul. Bakınca ibret alıyorum, hayalin bile makbulü lazım. Bakalım bu sene kim kazanacak. Mahalleye doğru inerken tedirgin olmayı bir kenara bırakıyorum. Bir hayal kurmalıyım. En büyüğünden bir hayal.

            Mehmet Efendi, hiç kurma dedi, bu sene ben kazanacağım. Bir yıldır bunu düşünüyorum, dedi. Dedim ölümsüzlüğü mü dileyeceksin yoksa bol takipçi mi? Yine yüzü ekşidi. Bilemedin, dedi. Şimdi sana söylerdim de sen anlamazsın. Baktım, haklıydı. Yaşı kaçtı, başı kaçmamıştı, elbette benden daha akıllı olacaktı. Söylese ne anlardım. Hem ben değil miydim kendime ait bir hayal kurmak isteyen. Mehmet Efendi’nin hayaline kalmamıştım ya, kalmamıştım galiba. O sırada neden beni hâlâ takip etmiyorsun, diye kızdı. Hafta sonu yeni bir video ekleyecekmiş, bol yağlı hamburger yiyip kalp krizi geçirmeme meydan okuması imiş. Umarım hık diye gitmez. Ölürse yarışmayı da kazanamaz.

            Ben ölmem, dedi. Ölürsem yarım kalır her şey. Takipçilerim, videolarım... Dedim yarım kalmayan ne var, bir ben bir sen deyip bir nebze yüreğine su serptim. Elvermedi vicdanım. Elvermek deyince Mehmet Efendi bana el verecekmiş. Bunu şimdi dedi, konuyu dağıtmak için başka bir konuya geçti. Dedi bu işleri iyi öğren, elimi sana devredeceğim, işimi sen devralacaksın. Sevindim. Ölürüm bir gün demedi ama öleceğini elbette o da biliyordu. Hem kim kalmış ki. Ben kalsaydım keşke. Kalsa mıydım? Hem el devralacağım, ölmesem iyi olur. Ben ölmem el alırsam.

            Mahalle diyordum, mahalleye dönmeli. Hem Ayşe beni kapıda bekler, evin yolunu unuttun, der. Ayşe, derim ben el alacağım ileride, sana da bana da güzelce bakarım korkma. Ayşe elin belinin altında kalmayasıca diyerek eline maşayı aldı. Yarışmaya odaklanmalı, dedi. Dedim ben düşünüyorum bir müddettir, sen de mi düşünüyorsun? Dedi ben sana demedim ama uzun zamandır hazırlanıyorum, sen Mehmet Efendi’den başını kaldırıp konuyu bana getirene kadar ben ne hayaller kurmadım ki. Dedim benimle mi başlıyor bu hayaller. Yok, dedi, seninle bitiyor. O ne demek Ayşe, dedim. Kurduğum her hayal boğazıma senin gibi diziliyor sonunda, dedi. Dedim ben hayal kursam seni de dahil ederdim yamacıma, sen üşüme diye sıkı sıkı sarardım. Dedi ki yıllardır üşürüm, alıştım elleşme, dedi. Elleşmedim ona. Belli ki bu hikâyede pek yer almak istemiyordu, görünüp çıkmak istiyordu kanımca. O vakit mahalle diyorum.

            Anamın beni doğurup, haydi oğlum büyümeye başla burada dediği mahalle. Beş lafımdan dördü mahalle. Nasıl olmasın. Yaşamım dediğim şu üç beş sokak. Dönüp durup aynı yere geliyorum. Sanki bu mahalle olmasa, adımı bile unutacağım. Yüzümü, Ayşe’yi, Mehmet Efendi’yi... Hem bu kadar mıdır mahallem. Değildir ya. Değildir elbet. Rıza’dan da bahsetmeliyim. Onu anmasam eksik kalır gibi bu hikâye. Ondan bahsetmeli ve dönmeli elbet büyük hulyalara. Rıza diyordum, daha doğrusu Bizim Rıza. Ben ona hep Bizim Rıza, derim. Başka hiç olmadı ki hayatımda. Bizim Rıza’nın bir huyu vardır, insanlar yanından geçerken kulaklarına dokunur ve dişe dokunur bir kulağın yok, der. Başta garip gelir sonra alışır insan. Hatta onun bakkalının önünden geçerken kulağında o sıcaklığı hissetmeyen her mahalleli evine buruk döner. Hatta bazıları durup onu bekler. Bekler ki bozulmasın bu âdet. Yalandan da bir iki laf ederler ama bilirim içten içe hepsi bunu huy edinmiştir. Birinden duydum, dedi ki Bizim Rıza ellemezse kulağıma ve o sözleri etmezse evde o gün kavga kıyamet kopar. Karımla birbirimizi yeriz, o dokunup sözlerini edince bizim hanım yumuşacık olur. Eee bu rivâyet sadece benim kulağıma gelmedi, Bizim Rıza’nın ellediği her kulağa yayılmıştı. Anamın beni doğurup sokağına saldığı bu mahallede ben de Bizim Rıza’nın kulağıma dokunmasını ve o sözleri söylemesini bekliyordum. Yarışma gününde yanına mutlaka uğrayacaktım.

            Uğradım. Yarışmanın olduğu gün önce Mehmet Efendi’nin paylaştığı meydan okumalarını izleyip beğendim. Sonra Ayşe’nin yanına uğradım, evin yolunu gösteren bir kroki aldığımı gösterdim. Eee elbette Bizim Rıza’ya uğrayıp kulağıma dokunmasını ve sözleri söylemesini istedim. Şimdi hazırdım. Elime bir kağıt alıp adımı soyadımı yazdım. Altına da hayalimi yazarak kurula teslim ettim. Mahallenin ileri gelenlerinden oluşan bu kurul kağıdı alınca güldüler hep birlikte. Bu hikâye ile ne alakası var der gibiydi bu kahkahalar. Ben de başlığı niçin böyle koyduğumu der gibi bir bakışla cevap verdim.

                                                           Yarışmacının Hulyası: