ÇOCUKLUĞUMDAKİ DENİZ YILDIZI / Menekşe Koçak

Umudum bitti mi deniz yıldızına karşı? Deniz yıldızları sevdiği ölünce ölürdü. Ben deniz yıldızıma kavuşamadığım için mi tükeniyorum? İçim neden kabul etmiyor sevgiyi. Veya sevilenler neden kabul etmiyor beni? Kötü bir buhrandayım, yok olmak üzereyim. Nasıl çıkacağıma dair bir düşüncem de kalmadı bu enkazdan… Ne zaman yeniden sevilmeyi öğrenirim? Heyecanın bir günde solması yine gömdü beni karanlığa. Her enkazda göçük altında kalmak zorunda mıyım? Elimden tutsan belki de aşacağım ama gururum bu sefer olmaz diyor. Mantığımı kullanmaya başladım ve sonunda küçük kız çocukluğundan yetişkinliğe geçtiğimi hissediyorum. Bu da mutlu etmiyor; prenses sevdalarım, kendime olan hayranlığım geri gelsin istiyorum. Her şey üst üste geldikçe herkes teker teker çıkıyor hayatımdan, bu ikilemden çok yıprandım. Beni bu bataklıktan kurtaracak bir ışığa ihtiyacım var veya kendimde bu ışığı bulmaya ihtiyacım... Küçüklük ruhum, papatya kalbim bana eski özgüvenimi geri ver. Geri ver ki tekrardan çiçekler açabilsin kalbim. Kutu kutu pense oynarkenki heyecanıyla tekrardan atabilsin. Merak duyabilsin tekrar yeniliklere. Özlem duyabilsin geçmişe ve merak duysun doğacak her yeni güne. Tekrar dizi kanadığında ağlayabilsin, alışkın olmasın gönül yaralarına. Lütfen, geri ver ruhumu…