İnsan Olma Yolculuğundaki Karanlık / Menekşe Koçak

 

Hava bile karar veremiyor şu günlerde ne olacağına, pencereyi her açtığımızda farklı manzaralara merhaba diyoruz. Bir çarşamba sabahı kalkıyoruz mesela… Her yer günlük güneşlik, bir oh çekiyor bahar gelmiş diyoruz, giyiyoruz en güzelinden renkli kıyafetlerimizi atıyoruz kendimizi sıcacık sokaklara, dışarılara. Gün geceye dönüp perşembeyi görünce hava soğuyor, beyaza bürünüyor sokaklar aniden. O yaz günlerinden eser kalmamış, sadece bir günde mart kapıdan baktırmış. Buna da alışıyoruz, alışmak ile kabullenmenin arasındaki o zar kadar ince çizgide var olup duruyoruz… Ne güzel esiyor diyoruz yüzümüze vuran rüzgâra. İçelim çayımızı, alalım kitabımızı, varalım keyfine... Bir gün geliyor, bir bela yayılıyor tüm dünyaya. Ne günlerin adı kalıyor sonra ne havanın anlamı. Tüm haberleri korkarak izliyoruz, kötü senaryoları kuruyoruz kafamızda, etraftaki panik havasıyla ürperiyoruz. Dışarıdaki manzaraya ne oldu peki o hâlen orada durmuyor mu? İçimizdeki umut ışığını sonunda bir neden de bulmuş gibi hemen karartıyoruz?

Sonra durup düşünüyor ve kendimize geliriz belki diyorum, insan olduğumuzu, zamanımızın sonuna yaklaştığını hatırlarız, kul olmanın hakkını veririz diyorum. Sonra tekrar soruyorum içimdeki ben’e, kul olmak için verdiğimiz mücadeleyi sadece bedensel yapıyormuşuz demek ki diyorum. Acıyorum, üzülüyorum ve korkuyorum… İnsan olamamaktan, insansızlaşmamıza ramak kalmasından korkuyorum... Hastalığın mikroplarından değil hayasızlığın mikrobundan tiksiniyorum, korkuyorum... Düşünüyorum tekrar ruhuma dönüp; çocuklar diyorum bunca şeye rağmen ne kadar da masum, çocuklar…  Nazım’ın şiirini okuyorum içimden, onun sesini duyuyorum, “Çocuklar öldürülmesin, şeker de yiyebilsinler!” dediği yerde miyiz yoksa… Biz size çok haksızlık ettik çocuklar bu dünya sizindi diyorum, canınızı çok yaktık mı dünya olarak yoksa? Ben çocuk yanımı kaybediyorum yaşatanlara selam olsun diyorum. Her yaştan insanların tedirginlikleriyle karşılaşıyorum.

Derdim şu ki; tüm musibetler son bulduğunda tekrar insan olmayı unutacak, tekrar insansızlaşacağız. Umudun, sözün ve kalbimizdeki refahın son bulmayacağı günler diliyorum, biz insan olabilirsek, dünya zaten güzelleşecek hissediyorum! İnanmak, bilmek istiyorum…