They Flee From Me - Onlar Benden Firar Eder / Sir Thomas Wyatt

 

 

They flee from me that sometime did me seek

With naked foot, stalking in my chamber.

I have seen them gentle, tame, and meek,

That now are wild and do not remember

That sometime they put themself in danger

To take bread at my hand; and now they range,

Busily seeking with a continual change.

 

 

Onlar benden firar ederler ki bir zaman arandım

Çıplak ayakla, odamda sinsice dolaşırken

Onları gördüm nazik, ehil ve yumuşak başlı

Şimdi onlar vahşi ve hatırlamıyorlar

Bir zamanlar elimden yedikleri ekmekleri

Ve şimdi dolanıyorlar

Mütemadi bir değişim ile yoğun bir arayıştalar

 

Thanked be fortune it hath been otherwise

Twenty times better; but once in special,

In thin array after a pleasant guise,

When her loose gown from her shoulders did fall,

And she me caught in her arms long and small;

Therewithall sweetly did me kiss

And softly said, “Dear heart, how like you this?”

 

Talihe şükranlar olsun ki,

Yirmi kat daha iyi oldu; lakin bilhassa bir keresinde,

Tatminkâr bir görünüşün ardından narin bir kisve içinde,

Salık elbisesi omuzlarından düştüğünde

O beni yakaladı uzun ve küçük kollarında

Orada onu öptüm tatlıca

Ve yumuşakça dedim ki, “Sevgili kalbim, nasıl bunu sevdin mi?”

 

It was no dream: I lay broad waking.

But all is turned thorough my gentleness

Into a strange fashion of forsaking;

And I have leave to go of her goodness,

And she also, to use newfangleness.

But since that I so kindly am served

I would fain know what she hath deserved.

 

Rüya değildi: genişçe uzanmış, uykudan uyanıyordum

Lakin her şey suhuletimden süzülerek

Tuhaf havalı bir terk edişe dönüştü;

Ve o kadının iyiliğinden/ihsanından (dolayı) gitmeme müsaade var

Ve onun da yeniliğe olan tutkusunu kullanmasına.

Fakat madem ki böyle nezaketle hizmet gördüm

Onun neye layık olduğunu bilmeyi derinden arzulardım.