Duvar / Efe Elmastaş

Bilerek ve isteyerek yazının içine soktum kendimi. Mutlu olmadığım bir zamanda, öykülerin refakatiyle suni huzura erdim. Karakterlerimin hayatlarıyla ve yaptıkları eylemlerle derin bir “oh” çektim. Kendimce, vicdanın dengesini, adaletin terazisinde tarttım. İyi ki yazı var. Kafamı kuma gömüp sıradan yaşamımın devamlılığını sağladım. Vazgeçtim çoğunluğumun gerzekliğini dönüştürme girişimimden. Aidiyet hissetmediğim bir padişahın toprağında öncelikle kifayetsiz isyanlarımı bastırdım. En alasından yalnızdım. Meydanların ortasında, paslanmış doktrinlerle öylece bakakaldım. Çekilmesem üstümden geçecekti. Biraz yana kaykılarak, kendimi kendi dünyama adadım. Ama söyledim ya durmadı içim. Ne kadar görmesem, işitmesem de yerin ağzı beni buldu ve asfalt yollarda bana gerçeğin balçığından sundu. Almasam da lekesi kaldı. İstemedim ama pantolonuma yapıştı yani anlayacağınız kurtaramadım paçayı. Şimdi o bilindik iç huzursuzluklarda, haykıramadığım doğrularımla öylece kâğıt kalemin yanındayım. Olur da ömrüm bir gün doğumunun arifesine rastlarsa, bilin ki onları da alıp yanıma, sözlerimi duvarlara yazacağım.