“Tam şurada işte. Görmüyor musun? Bak minicik bir şey ama nasıl da ay gibi parlıyor.” Gözlerini iyice kısmış, eltisinin parmağının ucuyla işaret ettiği fincanın içine bakıyordu Nezihe. Ama tek görebildiği, dibe çökmüş telveye doğru uzanan kahveden dantelli yollardı. Onların parlaklığı da sonu ıssız ormanlara çıkan ışıksız yollar kadardı. Eltisinin üç vakte kadar gönlünü ferahlatacak dediği haberin bu yoldan geçebilmesi mucize olurdu ama müjde sayılıp sayılmayacağı bir muammaydı. Ona böyle söylenen son haberi hatırladı Nezihe. “Müjdemi isterim” diye yanına gelen büyük halasını. “Sana hayırlı bir kısmet çıktı kız” demişti. 18’ine basalı daha bir hafta olmuştu. Şimdi nereden baksan, üzerinden iki yıl geçmişti. Kahve falında belki üç, belki beş vakitti bu. Belki az, belki çok. İşte bu zamansız iki yılın sonunda, duvarında aynalı harflerle adının yazdığı mutfakta oturmuş, en sevdiği fincan takımının içinden çıkan havadisleri bulmaya çalışıyordu. Bu fincan takımı, halasının haber ettiği o hayırlı kısmetle evlilik hazırlığı yapılırken alınmıştı. Çeyizinde bu fincanlardan daha çok sevdiği başka bir parça yoktu. Altı, kutu gibi düz, küçük bir şeydi. Beyaz ince porselendendi, üstünde de minicik pembe güller vardı. Annesi onun beğendiği bu takımı görünce “Şöyle daha ağır bir şey alalım” diyerek, altın yaldızlı, yüksek ayaklı bir şey seçmişti. Halası da tabii ona katılmaktan geri kalmamıştı. Mağazadaki satıcı kızın “Bu da bizim hediyemiz olsun” demesine minnettardı. Aldıkları onca şeyin yanında, bu fincan takımı çok ucuz kaldığından öyle dediğini biliyordu ama bir önemi yoktu. Sonuçta şimdi kahve o fincanlardaydı. Annesinin seçtikleriyse, salondaki cam büfede el sıcaklığıyla tanışacakları o ilk günü beklemeye devam ediyorlardı. Onlarda bakılacak falı düşündü Nezihe. Eltisinin bilezik dolu kollarından bir parçaymış gibi duran parlak işlemeli kulplarını. Genişçe tabaklarını. Belki onların içine baktığında hanesine doğacak güneşi daha iyi görebilirdi. Önünde uzanan yolu. Üç vakte kadar alacağı müjdeli haberi. Oysa şimdi tek gördüğü yapışkan bir çamurdan farksızdı. Hem de en sevdiği fincanın her yanına bulaşan bir çamur.

Bir ıhlamur ağacının gölgesinde, bahar vaktinin yağmurla bezediği ılık ve naif bir akşamüstü aklıma düştü yıllar evvel ömrümüze değen bir nisan yağmuru damlası. Hatırımdaki en güzel ilkbahar hikâyesi, düştüğü midye kabuğunun içinde damladan inciye evrilen bir yağmur tanesi: Güneş. Hâlâ sevginin o müthiş sıcaklığını yüreğinden söküp atmamış, aksine sevgi denen o erdemi sabrın ve edebin koruyla pişirip perçinlemiş bir insan. Ya bizim yaşadıklarımızı kuru bir olay yazısı olmaktan çıkarıp çiçekli bir hikâyeye çevirsin ya da o, hikâyemizin en dokunaklı kahramanı olup gönlümüzde yücelsin diye karşılaşmıştık. Beni dinlendikten sonra varın siz karar verin hangisi olduğuna.

“Dünyayı da ben kurtaracak değilim ya!”

Ses: Ayşe Akdağ 

Sevgili bebekler, hepiniz hoş geldiniz!

Elzem bir ölüm meselesi bu da.

“Kırmızı yüzünden,” diyorum. Kapıyı kapatıyorum. Kırmızı ışıkta bekliyoruz. Trafik gibi hayat da ilerlemiyor. Her şey kırmızının tam ortasında kalıyor. 

 Alışık olunmayan ve asla alışılamayan korku verici seslerle uyandı; tıpkı bir savaşçı gibi birkaç saniye içinde fırlayıp kalktı, uykusunun huzuruna kasteden bu hain düşmanın sesini kesiverdi fakat alarm o kadar yaygaracıydı ki susturulduğu hâlde boşlukta bıraktığı ürperti -Echo gibi- yaşıyordu. Aslında alarmdan önce uyanmış fakat hayatla fazladan birkaç dakika daha mücadele etmemek için yorganın karanlığında yarı uykulu beklemeyi tercih etmişti. Yorganını aşina bir hareketle sola doğru açıp yatağa oturdu; gece bıraktığı yerdeki terliklerini giydi. Hep olduğu gibi, önce sağ sonra sol. Perdeyi açtı ama camdan dışarı bakmaya cesaret edemedi, gözlerini güneşle yenilenen odaya çevirdi; halının üstündeki bir iplik parçasına takıldı gözü.

Yanağındaki kırmızı doğum lekesi yüzünden kimsenin gözlerine bakıp konuşmazdı. Sarayın bu bölümündekiler de o yokmuş gibi davranırlar ama bahçenin en uç köşesindeki kıl çadırının önünden geçerken kapı önündeki hurma ağacının dalları arasından yan gözle içeri bakarlardı. Sadrazam Ahmet Paşa, gemiyle getirilirken ölen bir Abhaz cariyenin yanında geldiğini öğrenince saraya aldırmıştı onu. Yüzündeki ‘Tanrı’nın el izi’ onu cariye olmaktan kurtarmıştı. Mutfakta, çakır gözyaşları göğsünde saklı büyümüştü Dilan. Kadınlık nedir bilmese de yüzüne karşı Dilan Kadın, arkasından Dilan Cadı derlerdi. Gece yıldızlı elbisesini giyince dışarı çıkar, inleyen derenin kenarında yabani otları, ağaç kovuklarından ağulu mantarları, dikenli dallardan acı yeşil meyveleri, üzerinde kelebeklerin uçuştuğu çiçekleri toplar pirinç havanlarda, tahta dibeklerde döverek mucize yağlar çıkarıp reçine kokusu mürlü yara merhemleri, yanık yağları, öksürük şurupları yapardı. Güneşin doğumuyla da çadırı kararır, tütsü kokusu pelerin gibi üstünü örter, arzuyla kuşatılmış düşlere kanat açardı. Kimsesizliğini halam dediği hurma ağacına fısıldardı. Çocukların yaralarına merhem sürerken dudakları kımıl kımıl bir şeyler okur, sonra esnemeye başlar ara sıra hıçkırık tutar, geğirmeye başladığında da gökyüzüne bakarak gözlerini silerdi… Çocuklara anaları, “okurken içindeki cinleri çıkartmaya çalışıyor, çok yanaşmayın” derlerdi. Duvar kovuklarına otlar yakıp ortalığı dumana boğar, kovuktan çıkan yılanların başını öyle bir çevik tutar, maşrapayı ısırtır zehrini alırdı ki bunu gören sarayın yaramaz bebeleri o gece uykusunda altına akıtırdı. Gebe cariyeler yatağa düşünce zehirleri çeşitli otlarla karıştırıp efsunlu ilaçlar yapar, canından can kopanları mahrem acılardan kurtarırdı. Her can kurtulduğunda bir çaput bağlardı hurma ağacına. Her çaputtan sonra beyaz çiçekler sarı çiçeklerle tozlaşır bir dal daha aşağıya sallanırdı.