KARDAKANİZİ / Ahmet Menteş

Ey katil gecenin atları

Karla çoğalan beyaza karşı siyahlığın savunucuları

Bırakın hiç olmazsa şu garip hüznüm bana kalsın

 

Nil’e karışan nehir gururuyla

Şimdi ölü bir Hamlet’im -fakat nerede hayaletim-

Karışan benimdir kendimle birlikte toprağa

Kırışan kefendir yeraltında zaman

Bir kaya parçası oturmuş ruhuma

Yaşamın tozları, kireç, katran

Şeytanın kanatları çarpıyor suratıma

 

Yanımda uzanıyor uzun sakalıyla

İpekten kumaşlara sarılı saralı Dostoyevski

Diyorum bu ne güzel komşuluk

Ve ne rahat konukluk / Affedersiniz, siz...

Acıların tümünü yukarıda çekmiştiniz...

 

Bakın her şeyde bir hayır... var mıdır?

Varsa bile ben:

Korkunun kenar mahallesindeki korkuluklardan

Bir Don Kişot yarattım korusun diye beni

Başından beri hep yırtılan aklımdı

Sökülen demir ve pas tutan kalbimdi

Ateşte eritilip yeniden tartılan

Saydamlığın kefesinde ağırlık yerine

Yekdelen yaşayış sıkıntıları

 

Tüy gibi hafif gelmeseydi ona baltası

Raskolnikov bir an durup bakardı

Bulmak için kendi yüzünü yüzler arasında

Görürdü binlerce yılanın

Sürünerek ilerlediğini kaldırımlarda

 

Onu baltasıyla gömmedilerse eğer

Şimdi şaşkın bir Hamlet’im -ve yanımda hayaletim-

Bir fırsat tanı ölüme demişlerdi

Bir kez ölmekten bir şey olmaz

Muradına ne zaman olsa erersin

Ey ballı Lazarus

Bir ihtimal daha var, o da gülmek mi dersin